In 2003 brachten de broers Justin (zang, lead gitaar) en Dan Hawkins (rythm gitaar, backing vocals) samen met bassist Frankie Poullain en drummer Ed Graham, onder de naam The Darkness hun debuutalbum “Permission To Land” uit. Het werd een verrassend succes voor de Britten, met hun retro rock geluid gebaseerd op de glamrock van eind jaren zeventig en de metal invloeden van de jaren tachtig. De band leek erg op een marketing stunt, retro muziek, retro outfits, theatrale shows, we denken terug aan de hoogdagen van Kiss, Van Halen en Queen, bands waar The Darkness veel van geleend heeft. Muzikaal was het album dik in orde en vond het vlot de weg naar het grote publiek die de band een unicum vond. Met zijn falsetto uithalen, traditionele rockposes is zanger, gitarist Justin Hawkins de ideale frontman van de groep. “A Believe In A Thing Called Love” is de wereldhit op het album, een klassieker in het genre. Opvolger “One Way Ticket To Hell … And Back” (2005) was al een stuk minder succesvol, hoewel nog goed voor een platinum album in de UK. Tijdens de tour van dit album moest zanger Justin Hawkins opgenomen worden om te rehabiliteren van zijn alcohol en cocaïne gebruik, later dat jaar stapte hij uit de band en werd The Darkness ontbonden. In 2011 komt de band echter terug samen om wat liveoptredens te doen, om uiteindelijk in 2012 een derde album “Hot Cakes” uit te brengen. Drummer Ed Graham verliet in 2014 de band en werd vervangen door Rufus Tiger Taylor, jawel zoon van Queen drummer Roger Taylor.

Vorig jaar verscheen het zesde album van The Darkness, “Easter Is Cancelled”, zestien jaar na hun debuutalbum weet de band met hun frivole, glamrock(metal) nog steeds een publiek te bekoren. De Casino in Sint-Niklaas was helemaal uitverkocht om de energieke band nog eens live aan het werk te zien.

Blijkbaar hebben de heren alle geloof in hun laatste album want dit werd integraal gespeeld, gedurfd, maar de tien nummers uit het album zijn het waard. Opener “Rock And Roll Deserves To Die” is een staalkaartje van de band, met een oerschreeuw van Justin wordt het muzikale akoestische voorspel doorbroken en horen we de band op volle sterkte. “How Can I Lose Your Love”, “Live Till I Die” en “Heart Explodes” zijn vlotte meezingers terwijl “Deck Chair” het vreemde eendje is, rustig nummer met een duidelijke Queen invloed. De temperatuur in de Casino stijgt almaar, ‘it’s sweaty here’ en Justin trekt zijn jasje uit om met zijn beste falsetto het titelnummer van het album te zingen, een nummer met wel wat metal invloeden. Fijne riffs, melodieuze solo’s, uniek stemgeluid soms vergeten we wel eens dat The Darkness meer is dan Justin Hawkins, het is gewoon een goed draaiende live machine waar elk onderdeel zijn rol heeft. De knappe tempowisselingen in “Heavy Metal Lover” bewijzen dat het een goed geoliede machine is, broer Dan mag even ‘rapper’ van dienst spelen, het kan allemaal in een show van The Darkness! “We’re The Guitar Men” het laatste nummer uit het album speelt Justin solo op akoestische gitaar, ‘we’re the guitar men, long live rock and roll’.

Na een korte pauze komt de band terug het podium op, hun witte outfit verwisseld, bassist Frankie Poullain is een geisha geworden en Justin Hawkins heeft zijn witte jumpsuit verruilt voor een doorzichtiger exemplaar, de band heeft een reputatie hoog te houden op dit gebied. Het gedeelte ‘Fan Favourits’ wordt aangevat met de meebruller “One Way Ticket”, gevolgd door de potige bas riff van “Barbarian”. De frontman speelt wat met het publiek, deelt wat plectrums uit, reageert op een Vlaamse opmerking achter in de zaal die hij niet verstaat en krijgt een vervelende vraag van een juffrouw uit de zaal, ‘may i see your ass?’, ‘of course’ reageert hij en begint zijn gewaagde jumpsuit uit te trekken, stopt dan toch maar om met ontblote borst verder te spelen. Natuurlijk krijgen we nog een aantal nummers uit hun succesalbum “Permission To Land” waaronder “Growing On Me” en “Love Is Only A Feeling”. “Street Spirit” is een cover van Radiohead en staat op hun “Hot Cakes” album, een waardige uitvoering ten opzichte van het origineel met tevens een stukje “While My Guitar Gently Weeps” ertussen geweven. Er worden veel nummers aangevraagd vanuit het publiek, helaas kan men daar niet aan voldoen maar ‘the opportunity to ask’ is ook al mooi! Pure rock and roll in afsluiter ‘Get Your Hands Off My Woman”, met een volle zaal onder stoom. Ontbreekt nog één nummer, “I Believe In A Thing Called Love”, het enige bisnummer wordt luidkeels meegezongen. Justin vond dat de ‘vibes’ vandaag anders waren dan in andere shows, een andere beleving daar is niks mis mee, ‘enjoy it in your own way’!

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers